Woensdagmiddag 15 januari 2014. De winter wil maar niet doorzetten in Nederland, maar aangenaam kun je het ook niet noemen buiten. Het is grijs, nat en er zijn weinig prikkels om eens lekker naar buiten te gaan. Ik moet nog schrijven over recente trips naar Tsjechië en Dubai. Foto’s uitzoeken, research doen… allerlei zaken die je vanachter een bureau kunt doen. Ik voel mijn ogen zwaarder worden. De lange dagen van de afgelopen maanden eisen hun tol.
Ineens schrik ik wakker. Ik lig in mijn zwembroek op het terras van een watervilla met een uitzicht over de meest mooie oceaan die ik ooit hebt gezien. Ik herken waar ik ben. Dit is Bora Bora, het eiland waar ik al sinds mijn prille jeugd van droom. De ultieme strand- en relaxbestemming aan de andere kant van de wereld. Ik word even gestoord. De butler staat er met een heerlijke mojito en een uitnodigende fruitsalade. Hij vraagt of ik mijn ontspanningsmassage nog steeds over een uurtje wil hebben of dat de masseuse iets later moet komen. Op het moment dat ik hem wil vertellen dat over een uur prima uitkomt hoor ik in de verte iemand “papa” roepen. Langzaam dring het tot me door dat ik aan het dromen ben en dat het een van mijn dochters is die me wekt. “Papa, je was in slaap gevallen met je hoofd op je bureau” zegt de jongste tegen me terwijl ik ontwaak.
De reis naar Bora Bora was helaas niet meer dan een heerlijke droom. Toch eens kijken of het binnen het budget valt om dit jaar een werkreis naar Bora Bora te maken. Ik ga naar de website WTC.nl en zoek naar vliegtickets richting Bora Bora. Wat ik al vermoedde bleek helaas waar. Bora Bora is met ticketprijzen van ongeveer vijf- tot zevenduizend euro nog steeds onbetaalbaar duur. Voorlopig blijft het bij een droombestemming…
